Daar zat ik dan, met mijn laptop op schoot. De mail geopend. Het geheim van mijn vriend en ik werd te zwaar. Ik moest iemand deelgenoot maken van mijn verhaal. Wanhopig vlogen mijn vingers over het toetsenbord. Veel vragen omsingelden mijn hoofd, de angst zat in mijn lichaam verstopt. Maar het moest, want zo wilde ik niet meer door leven! 

Een lange mail werd er gevormd. Een mail waar ik ook jullie grotendeels deelgenoot van wil maken. 

——–

Beste meneer/mevrouw, 

Een aantal maanden geleden heeft mijn vriend verteld dat hij periodes in zijn leven porno heeft gekeken en dat hij dit de week voordat hij het opbiechtte weer heeft gedaan. Hij vertelde mij dit heel direct. Op het moment dat hij dit vertelde voelde ik vooral medelijden en ik voelde mij heel rustig. Mijn vriend heeft zijn verhaal gedaan en wij hebben samen gebeden. Het besef van wat hij allemaal vertelde was er bij mij nog helemaal niet. Dit heb ik vaker, op het moment dat ik pijnlijk nieuws hoor blijf ik rustig en nuchter. Daarna, als ik alleen ben in de rust, komt het pas bij mij binnen. Dit gebeurde ook de dag nadat mijn vriend alles verteld had. Het nieuws kwam keihard binnen en ik kon niet anders dan mijn tranen laten stromen. Heel veel vragen kwamen er bij mij naar boven. Ben ik dan niet goed genoeg? Houd mijn vriend wel echt van mij? Ben ik niet mooi genoeg, dat hij andere meiden nodig heeft om naar te kijken? Deze vragen hielden mij die dagen heel erg bezig. 

Hoewel ik heel verdrietig was en die dagen in verwarring leefde waren er wel momenten dat ik mij bijzonder rustig voelde, zelfs blij. Ik voelde Jezus aanwezigheid in mijn leven. Juist toen ik mij verdrietig voelde kwam bijvoorbeeld de regenboog tevoorschijn. Wat een blijdschap gaf mij dat! Ook heb ik kunnen huppelen in de regen, blij met al Gods zegeningen. Ik voelde dat God mij droeg en dat ik alles in Zijn handen mocht leggen. Hierdoor krabbelde ik langzamerhand weer op, en na een week ging alles weer zoals het was. De pijn drukte ik weg, en ik ging weer door.

Helaas ging het na zes weken toch weer fout… en daarna weer en weer…. Elke keer als mijn vriend vertelde dat hij porno gekeken had probeerde ik positief te reageren, met een luisterend oor. Daarna kwam het weer heel hard binnen. Steeds weer probeer ik er overheen te leven, maar mijn eindpunt leekt nu bereikt te zijn….

Ik voel mij hopeloos, gekwetst, kapotgemaakt. Zo enorm veel vragen, emoties en gevoelens komen naar boven. Soms te ingewikkeld om te verwoorden. Mijn onzekerheid wordt steeds groter, mijn dwang begint weer parten te spelen. Zo krijg ik steeds meer de dwanggedachte om mijzelf wat aan te doen. Voor de trein springen bijvoorbeeld, of mijn polsen doorsnijden. Ik weet dat ik dit niet zal doen, maar de gedachte blijft door mijn hoofd heen spoken. Het maakt mij bang. Daarnaast begin ik mij steeds meer te vergelijken met de meisjes waar mijn vriend naar kijkt. Ik word steeds onzekerder over mijzelf en het voelt alsof mijn vriend die andere meisjes inruilt voor mij. Steeds als hij gekeken heeft geeft hij als het ware een klap in mijn gezicht, om vervolgens met een excuus terug te komen. Ik weet dat hij er heel graag mee wil stoppen, dat hij heel graag anders wil en dat hij mij vooral niet kapot wil maken, maar zo voelt het voor mij helaas wel. Het vertrouwen in hem raak ik steeds meer kwijt, ook al is er nog wel wat van over. 

Ik ben erg bang dat ik een obsessie ga ontwikkelen wat betreft afvallen. Als ik dunner ben… zou hij mij dan wel echt leuk gaan vinden? Dat gaat er constant door mijn hoofd heen. Terwijl ik vandaag nog uitgezocht heb of mijn gewicht wel gemiddeld is. En ja, ik heb een gezond gewicht. Ik ben 1,63 en weeg 53 kilo. Waarom wil ik er dan minstens 3 kilo af? Is dat om te kunnen concurreren tegen die meisjes die gebruikt worden? Ik wil helemaal niet concurreren. Het liefst zou ik alle meisjes uit de prostitutie of sekswereld halen en hen een volwaardig, gelukkig leven geven. Dit kan ik niet, maar ik zou dat zo mooi vinden! Waarom moet ik dan juist gaan concurreren? Ik weet dat mijn vriend van mij houdt zoals ik ben. Toch lukt het mij niet om dat echt te geloven.

Ook neemt mijn lichamelijke spanning steeds meer toe. Ik heb veel spanning in mijn buik, veel vaker hoofdpijn en ook in mijn armen en benen gaat steeds meer spanning zitten. Hoe kan ik daarvan afkomen?

Gisteren en eergisteren was ik erg boos, maar het lukt mij niet of die boosheid te uiten. Het zit heel diep en het is een andere boosheid dan wanneer ik ‘normaal’ boos ben. Servies kapot gooien of iets dergelijks werkt bijvoorbeeld niet. Ik weet niet zo goed hoe ik met al die spanning, boosheid en eenzaamheid om moet gaan. Want juist als ik mij heel alleen voel, komt die spanning en die boosheid. Soms kan ik het wel uitschreeuwen: ‘’Mensen, zie dan dat het niet goed met mij gaat! Prik daar alstublieft doorheen!’’ Maar ik doe dat niet. Ik heb het niemand verteld, draag het met mijn vriend mee. Alleen God weet ervan, en u nu dan. Heeft u tips voor mij hoe ik om moet gaan met al die pijn en spanning die ik ervaar? Voor God neerleggen doe ik al, maar dit geeft niet elk moment rust.

Nu is er nog een vraag die ik wil stellen. Hoe kan ik mijn vriend helpen? Ik wil hem zo graag gelukkig zien! Ik houd enorm van hem. Ondanks het beschadigde vertrouwen geloof ik dat het weer geheeld zal worden. Wij hebben gebeden, en ik geloof dat Jezus dat gebed ook wil verhoren. Toch voel ik veel onmacht. Hoe kan ik mijn lieve vriend helpen in de strijd? Wat kan ik als vriendin betekenen voor hem? Het liefste zou ik alles weg willen nemen, maar dat gaat niet. Ik zou dat ook niet kunnen dragen. Maar hoe kan ik er toch genoeg voor hem zijn? Zonder mijzelf te vergeten. Want helaas vergeet ik mijzelf vaak hierin en vraag ik te veel van mijzelf. Hoe kan ik op een gezonde manier hem bijstaan? En hoe kunnen wij samen weer gelukkig worden? Er zijn misschien geen kant en klare antwoorden, dat besef ik heel goed. Toch hoop ik dat u mij iets meer richting kan geven.

——–

Nu, twee jaar later, zit ik weer achter mijn laptop. Ik herschrijf mijn mail en voel weer die wanhoop van twee jaar geleden. Tegelijkertijd besef ik nu dat ik niet de enige ben met een verhaal. Ook jij hebt een verhaal. Een verhaal dat anders is dan de mijne, maar misschien ook wel herkenbaar. Misschien voel jij je ook gebroken en niet goed genoeg. Misschien ben jij ook aan het overleven. Misschien gaan jouw emoties ook alle kanten op. Misschien….

Misschien is nu jouw tijd aangebroken om de laptop erbij te pakken en jouw verhaal te schrijven naar iemand die naar jou luistert en jou verder wil helpen!
Want er is nog steeds veel liefs.

Liefs, Erla